Arap Baharı, 2011 yılında baskıcı ve otoriter yönetimlere karşı başlayan, Kuzey Afrika ve Orta Doğu'nun bazı bölgelerinde etkili olan bir gösteri ve protestolar dalgasıdır. Bu süreç Tunus'un büyümekte olan bir devlet karşıtı dalgasının Ocak başlarında polis baskısından çıkan olaylar nedeniyle yurt çapında bir ayaklanmaya dönüşen 'Yasemin Devrimi' tarafından tetiklendi. 14 Ocak'ta devlet başkanı Bin Ali, 13 yıllık yönetimine son vererek ülkeden kaçtı. Parlamento ve cumhurbaşkanlığı seçimleri yapıldı. Tunus, şu anda Arap Baharı'nın olumlu sonuçlandığı tek ülke konumunda.
Daha sonra Tunus'ta yaşanan olaylar Mısır'ı da etkiledi. Mısır'daki göstericiler Tahrir Meydanı'nında toplanarak devlet başkanı Hüsnü Mübarek'in görevden alınması için 25 Ocak'ta protesto gösterileri düzenledi. 18 gün süren protesto gösterilerinin ardından Mübarek 11 Şubat'ta istifa etti. Yapılan seçimler sonucunda Muhammed Mursi cumhurbaşkanı oldu, fakat darbeyle görevinden alındı.
Libya'da ise 42 yıldır görevde olan devlet başkanı Muammer Kaddafi, sekiz ay süren bir iç savaşın ardından devrildi. NATO, bu süreçte isyancılara havadan destekte bulundu. Bugün Libya'da iki ayrı meclis ve iki ayrı hükümet bulunmaktadır. (Tobruk ve Trablus merkezli)
Takvimler 15 Mart 2011'i gösterdiğinde bu kez isyan dalgası Suriye'ye ulaşmıştı. Otoriter yönetime karşı başlatılan ayaklanma bugün halen devam etmektedir.
Arap Baharı'nın etkili olduğu ülkeler şunlardır: Tunus, Mısır, Libya, Suriye, Bahreyn, Yemen, Fas, Cezayir, Lübnan, Ürdün, Moritanya, Umman, Suudi Arabistan, Irak, İran, Kuveyt.
Arap Baharı'nın kökeninde yatan sebepler şunlardır: Siyasi yozlaşma, ekonomik eşitsizlik, kötü hayat standartları, yaygın işsizlik, enflasyon, polis şiddeti, gıda sıkıntısı.
KAYNAKÇA
Andrew Heywood, Siyaset, Adres Yayınları, 2016, s. 124
